Namibië bestaat uit drie landschappen. Ten eerste de aan de kust gelegen Namibwoestijn. Als tweede in het binnenland een van noord naar zuid lopend, langgerekt plateau met pieken van boven de tweeduizend meter. De hoogste toppen van Namibië bevinden zich in het centrum van het plateau, met als uitschieters de Auasberge (2484 meter) en de Brandberg (2610 meter). Ten slotte in het oosten een vanaf het plateau geleidelijk aflopend woestijngebied een uitloper van de Kalahariwoestijn. De oppervlakte van Namibië is 825.418 vierkante kilometer. Namibië is daarmee ongeveer 20 keer zo groot als NL.

Behalve langs de lange Atlantische kustlijn in het westen is er niet veel water te vinden in Namibië. De meeste rivieren die richting de oceaan stromen, vallen een gedeelte van het jaar droog en bereiken soms de zee niet. Belangrijke rivieren die wel het hele jaar stromen zijn de Kunene, langs de Angolese grens, en de Oranjerivier die de grens vormt met Zuid-Afrika. Een zijrivier van de Oranjerivier, de Nossob, is de belangrijkste van het land.

Namibië is van 1884 tot 1915 een Duitse kolonie geweest. Na de Eerste Wereldoorlog kwam het gebied enige jaren onder Brits gezag. In 1921 kreeg de Unie van Zuid Afrika een mandaat van de Volkenbond tot tijdelijk bestuur van Zuidwest Afrika. Dit mandaat werd in 1966 door de Verenigde Naties opgeheven. Zuid-Afrika weigerde echter zich terug te trekken, en bleef het gebied bezetten.

Al in 1958 werd een verzetsbeweging tegen het Zuid-Afrikaanse apartheidsbewind opgericht, de Ovamboland People’s Organization, die twee jaar later op ging in de South West African People’s Organization (SWAPO), met Sam Nujoma als leider. In 1967 stelden de VN een Raad voor Zuidwest-Afrika in, die het gebied formeel moest besturen. In 1971 werd de Zuid-Afrikaanse aanwezigheid in Namibië door het internationaal gerechtshof onrechtmatig verklaard. SWAPO werd twee jaar later erkend als enige rechtmatige vertegenwoordiger van het Namibische volk, en kreeg tevens een waarnemersstatus bij de VN.